Een klein gedicht.

Er was eens een meisje die in Wellington woonde voor klein tijdje.
18000 kilometer ver van haar 'thuis' huis.
Maar (Narhea?); Wat is thuis?
In eencafé dronk dit meisje een kopje koffie.
Terwijl ze koffie dronkbegon aan een nieuw boek.
Haar telefoon piepte, het teken dat ze naar haar afspraak moest.
Ze wou haar boek dicht slaan maar.. had geen boekenlegger.
Haastig pakte ze een kaart uit een rek.
Dekaart had een tekstje op zich.
Hettekstjewas een gedicht.
Het gedicht was het antwoord.

Home
- Jenny Bornhold -

What you think
about. Where
you come from.
Leave from.
Home. Where
the heart beats
hardest. It
becomes a
small room
in your head.
You visit
often. They always
let you in.

-----------------------------------------------------------------------------------------
PS. mijn specefiek stage gerelateerde berichten zijn vanaf heden te lezen op deacademie voor drama site, slechts een enkele klik op de volgende link brengt je er:
http://www.academievoordrama.nl/studenten-buitenland/studenten-buitenland.htm

Liefs.

Wisselvallig wolkjes aan een altijd blauwe lucht.

Ik ben een ui.
Ik voel me een ui en gedraag mij als een ui.
Naar goed advies ben ik mij zelfs gaan kleden als een ui.
Laagje voor laagje om vervolgens naar gelieve af te pellen of op te plakken.
Vrij weinig is zo veranderlijk als het weer hierop dit heuvelachtige eiland.
Vrij weinig is zo veranderlijk als mijn humeur hier op dit heuvelachtige eiland.
Al is er tussen deze beide factoren wel weer een helder evenwicht te bemerken waarbij somber en koud naast uitermate vrolijk en zonnig hand in hand gaan.
Een constante trip op mijn eigen hormonen?
Einde inleiding.

Want waar ik eigenlijk bedacht had deze blog aan te wijden is het gegeven dat mijn stage van start is gegaan, mij opslokt, meeneemt, (zeker naast het weer ook een grote hormonale factor is), verlangens en verwachtingen hoogtij spelen maar ik bovenal geniet.
Geniet van de jongeren die zich vol enthousiasme overal in gooien.
Geniet van de mogelijkheden om te leren te leren te leren en nog wat meer te leren.
Geniet van veel en overvloed.

Ik had begrepen dat de 'kiwi way of life' een nogal relaxte, haast te zeggen trage, manier van doen is.
Zoals ik eerder al beschreef, en dat is nog steeds waar; wat vandaag niet is komt morgen wel en anders de dag daarna.
(Zo kocht ik vorige week een bos bloemen die in welgeteld -minimaal- tien minuten van folie en plakband werd voorzien, en nee, het was geen meesterwerk.)
Maar in deze gedachtegang had ik toch even heengekeken over het feit dat ik hier werk met een Nederlander.
Wat concreet gezien inhoudt dat we wegens veel belangstelling drie ipv twee stukken regisseren met ieder minimaalzes(nog oplopend tot twaalf)contacturen per week + voorbereidingen + eigen project = vol.
Maar het is fantastisch, de jongeren zijn zo leergierig en talentvol, intelligent en adrem.
Hier raak ik verwend. Kokend van de bruisende adrenaline die zij aanbieden ben ik iedere avond als ik daar vertrek vol van energie en inspiratie.
(meer over de stage stuur ik door naar de webmaster van de academie voor drama dus op de fontys portal kan je daar bij eventuele interesse binnenkort meer over lezen.)

Naast stage vul ik mijn dagen met; Koffie drinken met Laura, een Engelse die ik ontmoette op het vliegveld in Auckland en die net een paar dagen hier in Wellington was. Wandelingen naar de 'red rocks', zoals te verwachten valt zijn dit dus rode rotsen (klinkt mooi he? rode rotsen..), een flink koude wandeling maar als toetje kom je aan bij een grote berg wilde zeehonden (Groot! Harig! Veel! Leuk!). Bezoekjes aan het theater en of bioscoop. (Inception, voor wie hem gezien heeft, niet de makkelijkste film als Engels niet je eerste taal is... phoei.) Keuvelen, friends kijken en wijn drinken met gezellige huisgenoten. Wegens gebrek aan beweging en last hiervan deed ik dinsdag mijn eerste les Bikram Yoga, vereist een nadere uitleg deze vorm van Yoga wordt namelijk beoefend in een tot 40 graden verhitte ruimte, 90 minuten lang endaar ik het 'fijn alles een beetje rekken' toch wel extreem onderschat had voel ik mijn benen nu nog. Ook viel ik halverwege de les flauw (heel normaal vertelde de instructeur mij, ik ademde verkeerd en het overkwam heel veel mensen, ik had hem daar graag een klap gegeven ware het niet dat mijn lichaam enige beweging weigerde en dat hij helaas, of eigenlijk gelukkig, erg gelijk had.)En hoewel ik nog steeds na iedere dag uitgeteld ben van de indrukken en ervaringenben iktoch langzaamaan voorzichtig het Wellingtonse nachtleven aan het verkennen (veel veel veel veel veel alcohol, waar al het geld van deze mensen aan opgaat want een normale huiswijn kost minimaal 7 dollar = 4 euro).

Ik zou voor geen goud nu terug gaan naar NL maar ik mis jullie allemaal wel.
Heel veel liefs.

Thuis.

Mijn veilige haven nu alweer uitgezwaaid. 12 uur in de trein.
Een trein door een prachtig landschap, op een prachtige dag met prachtige....
koeien (van het zwart witte frieslandse soort).
Oké, ook schapen, bergen, wonderlijke vogels, watervallen, kloven en veel, heel veel, groen.

Aankomst in Wellington om 19:45, de bus naar mijn logeeradres om 20:21, in slaap vallen op de bank, met mijn door de kou verkrampte voet in mijn hand, 22:10.
Arrival in 'windy city', waar het zeker 5gr. kouder is dan 'rainy city' (Auckland).

De volgende dag (31-07) opkamer tocht gegaan:
Kamer één: een vriendelijke jongen die mijn het huis laat zien, echter niet zeker weet wat zijn huisgenoten ook al weer deden en/of studeerden, binnen 10 minuten sta ik weer buiten.
Kamer twee: een oude vrouw die onder niet geheel te plaatsen(brand?)plekken zit, enkele tanden mist, een huis heeft waar vrijwel zeker een lang gestorven muis op een onbereikbare plaats gelegen moet hebben en wil leven als een familie.'Dat betekend dus dat iedereen zich aanhet kookrooster moet houden, we iedere avond samen eten, we omstebeurt de verantwoordelijkheid voor de dieren (een chiwawaen drie katten) op ons nemen en dit alles zeer serieus nemen. 5 minuten.
Kamer drie: Twee schuchtere student meisjes doen de deur open en schudden mijn uitgestoken hand (slapjes). Laten mij de kamer zien al pratend in 'well like, you know, uh..', houden niet van uitgaan ('Yeah... well.. uh... we like, dont like, party every week or so. Maybe like.. well like, once a month or so, you know? We are not like... like those.. people who like do that'). 10 minuten.
Kamer vier: 'Yeah, sorry I am pretty sure the room actually is not available anymore.. yeah man.. so sorry.' 1 minuut.
Kamer vijf: een sms tien minuten voor de afgesproken tijd 'wont be able to show you the place today, perhaps another day and time? you keen?' No, im not keen. Gelukkig waren en andere huisgenoten thuis die mij konden rondleiden. Een kamer zonder raam. 5 minuten.

Kamer vijf is de eerste die ik zie op zondag,zondag is regendag. Regendag is geen regenbui maar overstroomde straten, doorweekte schoenen, een muurvast grijs wolkendek en onophoudelijk tikken vandikke doffe druppels. Het is de eerste dag dat ik heimwee voel,veel heimwee. Ik mis wortels, grond, zon, vertrouwde vrienden, veiligheid en een reden om hier te zijn.
Die middag echter vertrek ik metlaatste hoop naar Kamer zes: Kamerzes is een kamer bij een vriendin van Willem (de regisseur), Sophie (een actrice), Sophie heeft zichzelf die dag in de regen buitengesloten door haar sleutels binnen te laten wat onze afspraak een uurtje verlaat maar ik wel erg grappig vind. (gelukkig vind ze dit zelf ook). Bij Sophie aangekomen krijg ik een rondleiding, een ontmoeting met een der huisgenoten en een kop thee (!). Eindelijk, thee, rust en fijne mensen. De deal is ietwat vreemd want Sophie zelf vertrekt tijdelijk uit het huis (terug naar 'mom and dads' wegens geldproblemen dus ik heb letterlijk haar kamer, jammer want ze is heel erg leuk maar ze heeft mij beloofd om meer dan genoeg in de buurt te blijven. fijn.

Ik wil niet langer twijfelen, ben moe en verdrietig, zij geeft mij popcorn en op de muur van de kamer die mijn kamer zou kunnen zijn hangt de poster van 'TourneeduChat Noir', mijn immer en altijd favoriete plaat. Gebaseerd op 'tekens' van thee en poster flap ik er uit dat ik de kamer wil hebben en er dinsdag graag ook al in zal willen. Dat is geen enkel probleem.
En zo komt het dat ik hier nu op mijn eigen bed, met mijn eigen kast, mijn eigen huisgenoten
(1. Ed, eenerg lieve theaterstudent aan de universiteitdie mij direct op mijn gemak doet voelen.
2. Sam, een film regisseur/schrijver die her en der klusjes doet, zichzelf heel erg serieus neemt en zodoende veel tijd al schrijvend en filosoferend op zijn kamer spendeert. Maarook erg lief en behulpzaam is.
3. Mike, die iets heeft gestudeerd wat niet kunstzinnigis en lastig te begrijpen waarin hij tot nu toe geen baan heeft gevonden en daarom bij de plaatselijke benzinepomp werkt, wat hij als 'soul crushing' ervaart.
Ja, drie mannen.)
en eigen boeken, in mijn eigen huis met mijn eigen computer op schoot, mijn eigen muziek en mijn glas rode wijn, dit verhaal schrijf. Een thuis.

Los hiervan (excuus voor dit ellenlange formaat verhaal) heb ik; gefeest met hippies, midden in de nacht bij de plaatselijke kerk warme chocolademelk gedronken en zelfgebakken koekjes gegeten op zitzakken, Fish n Chips gegeten (eindelijk!), stadswandelingen gemaakt over vintage droomwereld en geweldige cafeetjes, toffe films gezien met toffe mensen en groot groter grootst.. aan mijn stage begonnen!! (Waar ik nu om jullie te sparen alleen over zal schrijven dat het meer dan waanzinnig te gek was en ik er heel erg naar uit kijk om met deze mensen aan de slag te gaan, stuk voor stuk prachtig. Later meer!!)

Ik heb een doel, een bad, mensen die ik 'ken', een adres en een telefoonnummer!:
CHRIS VAN DER WEIDE
30 HAMILTON ROAD,
HATAITAI, WELLINGTON CITY,
WELLINGTON, 6021
NEW ZEALAND

+6421-1536166 (mobiel)

Mocht je de spontane behoefte voelen iets van je te laten horen op een originele manier, dan is dit dus vanaf heden mogelijk.

Met alle liefs.

Voor alles een eerste en een laatste.

Mijn eerste week in Nieuw Zeeland voorbij.
Mijn eerste dag morgen, op weg naar alleen.
Mijn laatste dag in Auckland bij veilig.
Mijn eerste keer twaalf uur in de trein.

Een goede eerste week gehad, volgegoten met nu al herinneringen vantoen.

'Toen ik mijn eigen inventieve city hikes ontwierp, twee uur durende wandelingen door de stad die mogelijk maken dat mijn billen binnen een maand in een Sloggy commercial passen. (En die niets maar dan ook niets met verdwalen te maken hebben.)'

'Toen ik naar Romeo&Julia gaan,in regie van Willem Wassenaar, met wiesamen ga werken in Wellington. Endat ik daar toen erg van onder de indruk was, wat me beangstigde want nu zal ik dan wel nooitaan alle verwachtingen kunnen voldoen!'

'Toen ik de dag daarna koffie dronk met dezelfde Willem Wassenaar en hij een erg fijne man bleek te zijn, aardig en grappig maar ook haarscherp en direct. Iemand om heel erg veel van te leren. (en dat ik me toen realiseerde dat dat toch immers was waarom ik deze stage ging lopen.)'

'Toen ik mee uit werd genomen door Shane, een echte Nieuw Zeelandse motormuisman/jongen, die mij stormachtige kusten van Muriwai Beach liet zien en mij vervolgens mee uit eten nam naar de Sky Tower. (Ja, dat is een toren in de lucht. 190 meter hoog om precies te zijn.) Toen ik dat een hele ervaring vond en me nog verwender voelde dan ik al deed.'

'Toen ik de Ferry nam naar Waiheke Island, waar ik de bus nam naar 'Rocky Bay and Regional Park', om daar vervolgens te verdwalen, de weg weer terug te vinden, een lift te krijgen (lift+levensverhaal, deze man denkt veel aan zijn eerste vrouw 'monica', die uit Duitsland komt, met wie hij in Frankrijk gewoond heeft, toen het leven nog goed was. Zij woont nu ook op Waiheke Island, hij ziet haar regelmatig, strikt zakelijk maar haar huidige man mag het toch maar liever niet weten. Hij zit in 'real estate', maar de zaken lopen niet zo goed, hierdoor is hij ook aangekomen en denkt hij na over een 'detox program'. Zijn kinderen wonen in Christchurch, 1100km verderop, daar zou hij graag meer tijd aan besteden. Gelukkig is zijn broer recentelijk overleden, wat de familie weer dichter bij elkaar heeft gebracht..... enzovoorts).'
langs de plaatselijke vineyards (die slechts veertig minuten om waren, wat voor mij enige zorgen maar ook prachtige uitzichten met zich mee bracht) en uiteindelijk weer terug naar de haven.'

'Toen ik naar de voorpremiere van de film 'Killers' ging, waar Sue ('Suus' zit schijnbaar vol met klanken die ze hier niet uit kunnen spreken) en ik hardop moesten lachen maar we wel bijna bevroren vanwege over enthousiaste airco.'

En toen ik alweer mijn laatste dag hier had, die tevens de eerste dag rust was. Waarin ik mijn tas inpakte, mijn plakboek vulde,
dit verhaal schreef en mij klaar maak voor weer een vervolg van eersten en toens.

Love you and kisses for all.

Het begin.

(For all the lovely people I have met so far and wanted to see their pictures up, here isa littleportrait site i've created: http://picasaweb.google.com/portretpictures , its a little idea of photographing everybody I meet and like, i'll try doing it as much as possible if my battery stays full unlike yesterday ;) Thanks everyone!)

Geland,gedaald, twee voeten op de grond.En nee, ik val er niet vanaf al sta ik opde kop.
De vlucht viel tegen alle angsten in ontzettend mee, eenmaal in het vliegtuig zittende kon ik alles los laten. (zelfs de drie uur vertraging op de grond op schiphol vanwege 'een probleem aan de motor, dat pas werd ontdekt toen we al aan het taxien waren, maakte niet uit!)

Ik ga dit potverdorie doen en ik ga er van genieten ook.
Tijdens de reis al veel leuke/lieve mensen ontmoet wat het geheel ook erg gezellig maakte. En eeneerder genoemde thaise massage... ik vroeg mij gedurende dit uur af of ik er nog levend uit zou komen en mijn thaise massage vriendin vond duidelijk dat ik eenwesterse pijngrens had. Haar engelse vocabulairebestond helaas enkel uit 'little pain is okay, little pain is good', en terwijl ze dat afgaande op mijn ingehouden pijngeluiden bleef herhalen probeerde ze niet al te behoedzaam door mijn schouder heen te duwen. (Echt, dat kan niet anders.)
Op mijn vlucht van Bangkok (waar ik overdag landde op een kleurplaat zo veel vlakken, en savonds wegvloog uit een coca cola christmas commercial zo veel lichtjes) ontmoette ik Trish en Di, twee erg aangename kiwi's die mij binnen twee uur al een slaapplaats voor 'a few nights or as long as you would like to stay' aanboden, very cool.

Aankomst in Auckland en bij Suus was totaal onwerkelijk.
Maar nu fijner en fijner.
Rottig detail is wel dat de nacht voor ik aankwam er bij Suus&Rob was ingebroken, 3 uur snachts, Suus slapende wordt wakker van geluid en ziet zaklampen door de hal schieten.. Rob rent naar beneden en kan ze nog naschreeuwen waarop zij de benen nemen. Geen leuke ervaring. Gestolen spullen zijn te vervangen, maar veilig voelen voor hen is anders.

De eerste twee dagen heb ik was moeiige jetlag verschijnselen gehad (06:00 klaarwakker, misselijk en halverwege de dag instorten.) Maar gister en vandaag gaat het al beter tot goed!

Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland en behuisd met zijn inwonersaantal (1,4 miljoen) één derde van de Nieuw Zeelandse inwoners! (Noord+Zuid!)
In tegenstelling tot de rest van dit waanzinnige land betekend dat hier dus, veel troep, veel gespuis, overal 'lock it or lose it' bordjes en druk druk drukte.
Het voelt aan als een wereldstad en dat is een leuk contrast met een half uurtje richting de kust rijden, waar wij een prachtige wandeling naar een waterval maken en slechts twee uitgeputteoptimistisch ingestelde joggers ons pad kruisen.

In deze korte tijd zijn we al twee keer uit eten geweest en hebben we luxe buiten de deur geluncht (feestelijk fijne verwennerij).

Hier eenmaal aangekomen (het hoofd dan) merk ik dat ik alles wil zien,doen,proeven,ervaren,induiken,omarmen en dat ik dat direkt weer om zet in stress omdat dat simpelweg (zelfs in 3 mnd.) niet mogelijk is.

Maar ik kijk om mij heen, en leer. Leer van 'the kiwi way of life', de manier waarop bouwvakkers hun schoenen afvegen aan het gras en rustig om de tien minuten overwegen om aldanniet nog een stap vooruit te zetten, 'if it does not come today it will come tomorrow'. Veel te leren.

Love you!

Lijf is geland..

Hoofd nog niet.

Ben ik nu echt aan de andere kant van de wereld?
Heb ik echt net 36 uur gevlogen?
Had ik nu 15 uur geleden een Thaise massage in Bangkok?
Zit ik bij Suus op de bank?

Later meer over de reis!
Ik leef, adem, ben dalende.
Bizar. Het meest toepasselijke woord.
Cool. Ook.

En dan wil ik nog even snel iedereen bedanken voor de ontzettend lieve berichten, dat doet mij goed en vind ik fijn fijn fijn! THANKS!

Loveyou.

Trillende tenen.

'MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN' dreunt een niet aflatende mantra in mijn hoofd.. Niet de meest rustgevende.
'Minder dan vierentwintig uur', doet het ook goed.
Direct gevolgd door: '36 uur onderweg, 36 uur onderweg, 36 uur onderweg'.

Angst klopt aan. Ik roep 'er is niemand thuis, sorry!'.
Maar Angst, die de domste niet is, roept 'ik hoor je toch roepen!'.
Shit. Snel verstop ik mij in een hoekje, probeer geluidloos te ademen en op te gaan in de uitstraling van een leegstaand huis.

Angst klopt weer. En weer. En weer. Hij kijkt om zich heen. 'Niet bellen, niet bellen, niet bellen' denk ik heel hard.
Hij belt. En weer. En weer. En weer.
Ikdoe de deur open want ik weet dat ik anders de heledag mijn huis niet uit kan en niet kan slapen van het geluid. Angst belt door alle soorten oordopjes enstereo-installaties heen.

Als hij goed en wel is gaan zitten en ik koffie voor hem heb gezet vraagt hij hoe het met me gaat.
'Ik..' maar voor ik goed en wel begonnen ben schiet hem blijkbaar iets te binnen want hij begint te lachen omdat hij ergens aan moet denken.Dan verteld hij een anekdote die ik al heel vaak gehoordheb en waar ik de afloop al van ken. Het is een stom verhaal.

De koffie is op en ik vraag hem vriendelijk om te vertrekken maar hij trektzijn schoenen uit en ploft neer op de bank.

Het heeft geen zin. Het heeft geen zin. Het heeft geen zin.
Hij zal niet weggaan.
Dus ik zet een kopje 'goede nachtrust' thee, ga naast hem zitten, leg mijn hoofd op zijn schouder en laat me aaien.

Niets vergeten.

Vriendelijke volgers,

Fijn dat jullie mee lezen op deze, voor mij heel spannende, reis naar de andere kant van de wereld!
Verhaaltjes over heel veel, niemand weet nog wat, maar ik ben wel nieuwsgierig!

Laat zo nu en dan een luttel berichtje achter, dat vind ik fijn.

Liefs,

Chris