29-12-2011

Vandaag zijn we aangekomen in Manila. Als we uit het vliegtuig stappen worden we -door onze onnozele doodvermoeide ogen snel als mikpunt gekozen door de meest assertieve vliegtuig-help-toerist-in-nood-en-buit-ze-uit man. We laten ons uitbuiten: binnen tien minuten liggen onze paspoorten achter de counter bij een stoffig toeristenbureau, voor de boeking van een veel te dure doorvlucht en terwijl onze tassen onbeheerd achter in de veel te dure taxi liggen laten we ons begeleiden naar een pinautomaat.

We worden naar ons (gelukkig wel goed gereserveerde) hostel gebracht en struinen de rest van de avond de straat af, waar we eten (verassend lekker, spotspotspot goedkoop) en op tocht gaan naar een klamboe.

Op deze tocht doet een tekenend beeld voor de extreme tegenstellingen die op ons afkomen: een meisje, klein, mooi, grote ogen, verfomfaait jurkje, handjes in de lucht. - Oppakken en mee nemen. Allemaal in het vliegtuig mee naar huis. Nu. - Het meisje staat voor haar moeder en broertje die op straat liggen te slapen, op de stoep, handjes slap over de rand, de stoep leidt naar een deur, de deur leidt naar een vijf etage hoge shoppingmall met marmeren vloeren, Dolce en Gabanna, een reuzachtig oppervlak zo groot dat we er meerdere malen verdwalen in en het uur dat we (tevergeefs) zoeken naar een klamboe.

We slapen pas in rond een uur of tien, in een eerst te koude (airco) dan te warme (airco uit) en hoe dan ook te luide (non stop leven en eeuwig bonkende jaren 90 muziek) nacht.

30-12-2011

De volgende ochtend dringt de jetlag zich aan ons op, de zon maakt veel goed maar haalt ons niet uit de wazig doch neutrale stand: ‘waar zijn we in hemelsnaam beland, ach, er is nu toch geen manier om me hiertoe te verhouden'.

We nemen de taxi naar het vliegveld, dezelfde man als gisteravond, die ons ook te duur weer terug brengt.. maar het feit dat hij van een afstand roept ‘good morning miss Chris!' maakt dat ik graag een paar Peso's extra betaal.

Op het vliegveld hebben we een paar uur vertraging en het eerste telefonische contact met Grace, Bacolod. Die klinkt bijzonder aardig en enthousiast, ze is al onderweg naar het vliegveld wat maakt dat ze twee uur op ons moeten wachten.. helaas pindakaas.

De vlucht naar Negros is prachtig, de eilanden, de zon. Narhea heeft voor het eerst totaal geen last van haar oren bij het vliegen, blijkbaar komen we thuis.

Grace en Samson staan ons op het vliegveld op te wachten, maken foto's en nemen ons mee. Warme typische mensen, een dunne veel pratende vrouw die met een pruillip de taxiprijs omlaag probeert te praten en een kleine smalle man met een bolle buik en paardenstaart die met heel weinig woorden veel zegt.

We rijden door de sugarcane velden en langs water buffalo's die zo tam zijn dat je er op kan zitten. Veel groen, arm, vies en vreemd genoeg verzorgd. Ze hebben niets, leven in hutten van afval, maar zorgen dat ze er goed uitzien voor ze de deur uitgaan.

We rijden door de straten van ons nieuwe thuis, veel verschillende buurten, een paar rijke huizen en één rijke buurt maar verder veel veel slums.

Dan komen we aan bij ons huis, een straat vol met vlees kolenvuurtjes, kleine chips en cola winkeltjes achter gaas, palmbomen, huizen van afval of bamboe, een enkele van beton, of delen van beton. In deze straat slaan we een voetgangers paadje linksaf, lopen 30 meter en zijn thuis. Een blauwe deur van krakend ijzer opent naar een betonnen gang vooruit en een rode vloer naar links, een deur naar rechts leidt ons naar de huiskamer waar een schreeuwende televisie beeld-sneeuw-beeld-sneeuw de ruimte vult. We ontmoeten ons nieuwe ‘Papi' Aprik (we noemen hem nu dus maar Paprik!), en later ook Mami.
Grace neemt ons mee naar de markt waar we met een warm welkom worden aangegaapt.

We bereiden eten, buiten in de tuin waar de keuken is - op kolen en wassen met teilen water- zijn ook vijf hanen, prachtige hanen, die worden gehouden om te vechten.

Op de markt hebben we (wonder boven wonder) een klamboe gevonden! Van plastic en blauw, maar toch.

De kamer waar we slapen (de eerste paar nachten samen, er is iets ander gelopen in planning, familiebezoek en organisatie, filipino style) is klein en donker. De kakkerlakken zo groot als een erg dikke middelvinger en spinnen zo groot als een gespreide hand zijn onze onwelkome kameraden. Maar als Narhea haar klamboe tent op een heus matras heeft gezet en ik het bed dat mij is toegewezen (tweepersoon schuimrubber dat er door groot gebruik uitziet als een berglandschap waar je onvermijdelijk in een vreemde hoek op je ru in het dal terecht komt) inpak in mijn blauwe huisje is het goed.

31-12-2011

Oudejaarsdag vandaag! 4 am. Geroezemoes van Mami en Papi, naar de markt. Oef. 6 am. De hanen houden uitvoerige dialogen die mij wakker houden. 07.30 de wekker gaat en ik ben al lang wakker, maar heb voor het eerst in tijden wel wat uren doorgeslapen. Ik heb zin om naar buiten te gaan en dat is een goed teken.

Grace zou ons om 9 uur komen ophalen voor een business meeting, maar blijkt er al vanaf 6 am. te zijn. Ze maken hier lange dagen, drinken als westerlingen tot 1 uur snachts en staan op als oosterlingen om 4 uur in de ochtend, korte berekening = drie uur slaap.

In ons straatje rijden er met regelmaat tricylces (brommers met geschilderd metalen zijspan en drie wielen, ook te verkrijgen in echte fietsvariant) voorbij met schreeuwende varkens, aan hun voorpoot vastgebonden, achterop. We leren dat het slachthuis dichtbij is. Ook dode varkens komen met regelmaat voorbij.

We spreken de repetitie en voorstellingsdagen af, zin in, zin in! Weer een marktbezoeker en een kleine siësta. Om zes uur, na twee jeepny's en een tricycle rit later komen we in het centrum aan. We rijden langs prachtige velden, stadjes, het buitenleven hier is de eerste dag ronduit genieten. Wandelen in de wonderen van een andere wereld.

Op weg stoppen we en ontmoeten we de eerste ‘Little Voices', vier kinderen die hun laatste ronde vuilnis ophalen voor het door als het geknal echt te gevaarlijk is op straat (al trekt Grace er een zeer bedenkelijk gezicht bij). Ze zijn trots en blij ons te ontmoeten, en wij ook.

We komen aan bij Samson (de kok van Little Voices) en Danka (een artieste bij hard en ook workshopleader, al is ze nu ook erg trots dat ze een baan heeft bij een make up merk Avon, banen zijn een zeer zeer zeer schaars goed hier). De familie heeft ons uitgenodigd voor oud&nieuw diner, heel erg lief, warm en welkom.

Eten en manieren, vlees en stilstaand water, aanpassen en eerlijk is soms lastig of niet goed te voelen, wat kan wel en niet? Vegetarisch en niet gelovig zijn is maar moeilijk te bevatten en ons mama (tatai) probeert ons herhaaldelijk terloops vlees te voeren maar met een lach en een paar woorden Illongo (het plaatselijke dialect) kom je een heel eind!

Later op de avond (wanneer we weer thuis zijn) beginnen de knallen ons om de oren te vliegen en worden we door ons tatai en dadai mee genomen de buurt in en aan iedereen voorgesteld lolo en lola's (opa & oma's) tito en tita's (ooms en tantes) en de vele mooie kinderen die onze straat een feest maken. We worden aan alle kinderen voorgesteld als ‘manang Chris en manang Narhea', grote zus Chris. Fijn.

De kinderen hier zijn allemaal prachtig, stralend en vol ambities:
Ik: en wil je dan doorstuderen?
Julia (17): (met een wat-is-dit-voor-een-rare-vraag blik) Doorstuderen?.. Ja, natuurlijk. Iedereen wil doorstuderen, ik lees woordenboeken als ik me verveel!
En zo hebben we ook Simboy - negen jaar, hyper intelligent en erg sensitief - die vloeiend Engels spreekt trots doch bescheiden de rol tolk op zich neemt. Ik heb nog nooit zo een sterkte behoefte van koesteren en dichtbij houden gehad. Wat mij betreft gaan ze nu al allemaal mee naar huis.

Het is een vreemde gewaarwording, twee buitenlanders uitstekend boven de Filipino's, leren Illongo en dansen de margarena tussen knallen en nieuwjaarskussen.

GELUKKIG NIEUW JAAR!!

01-01-2012

Een nieuw jaar in een nieuw land in een nieuwe staat van zijn.

We gaan naar het strand vandaag! Nieuwjaarsduik! We kijken erg uit naar ruimte en frisse lucht (alles ruikt hier naar kolen op vuur, geroosterd vlees en uitlaatgassen) en baden in de zoute zee (we douchen in een WC, zonder douche).

Grace en haar familie hebben ons uitgenodigd, voor hen een speciale gelegenheid met veel lekker eten, duur en zeldzaam.

Over dat eten gesproken: alles is hier MIERZOET of met vlees/vis. Vanwege de suikerplantages waar Negros om bekent staat is alles, maar dan ook alles, zoet. Het brood, de pindakaas, de rijst.. het is dan ook niet verwonderlijk dat 60% van de bevolking diabetes heeft zonder het zelf te weten.

Na een jeepnyride van drie jeepny's en 40 minuten later komen we aan op het strand, wat een behoorlijke desillusie is. Vol met ons aangapende Filipijnen banen we ons een weg door de mensen en het afval, om te zwemmen moet je eerst 30 meter door zwarte (platgestampt afval en olie) drap, voor je tot het water bereikt dat je bruin tegemoet golft. Het eerste beeld is schrijnend maar weer is die tegenstelling groot: de spelende kinderen die zo zichtbaar genieten van deze dag uit, het afval en het eten, de dronken tito versus de warme familie. Onze kinderen Sharia (zie openingsfoto) en Simboy (de kinderen van Grace), die opgetogen op ons af komen rennen en ons ‘happy new year' kussen, trekken ons mee het water in en we kunnen niet weigeren.

Het water is warm als een bad, net als ons welkom.

Tot slot: morgen ontmoeten we voor het eerst de groep kinderen! Daar hebben we heel erg veel zin. Spelen en theater 7 uur verderop voelt anders, maar hier ook vanzelfsprekend. Het eerste wat je doet met de kinderen is spelen, spelletjes, gekke bekken en dansen, het is een automatisme. Dus kom maar op!

Heel veel liefs voor jullie allemaal in ver koud Nederland.