Karma speelt een machtig spel. Ziekenhuis, radio en zwemplezier.

16-01-2011tot en met 23-01-2012

In mijn vorige verhaal schrijf ik hoe de realiteit langzaam tot me door dringt. Langzaam. Nadat ik (slechts enkele malen) bij dat gevoel kwam was ik er ook telkens als de wiedeweerga weer van weg. Zoals ik beschrijf dat ik me soms bij de kinderen pas van een masker bewust ben op het moment dat het per ongeluk afvalt, zo betrap ik mijzelf daar ook op. Tot er geen ontsnappen meer aan is.
Op vrijdagochtend kletsen we over dit vreemde gedrag onder het genot van een kopje koffie. Dat het haast zo lijkt te zijn dat de mensen die vanuit Nederland meelezen zich meer laten raken dan wij. Wij zitten er natuurlijk midden in, we werken met kinderen die in een stand van overleven geprogrammeerd zijn en komen er zo onbewust ook zelf in terecht.
Maar karma speelt haar spel machtig, want vrijdagavond staan we in een ‘public hospital' -dat een overschot aan mensen maar een groot gebrek aan ruimte of hoop heeft- letterlijk te vechten voor het leven van Bart, een van onze schoffies.

Bart is opgenomen met een al gescheurde blindedarm. Nadat de arts op zondag de verkeerde diagnose stelt loopt hij er nog vier dagen mee rond voor de pijn zo ondragelijk is en de koorts zo hoog stijgt dat zijn moeder hem naar het ziekenhuis brengt op vrijdagochtend. Wij horen dit nieuws op vrijdagmiddag. Ook horen we dat hij nog niet is geopereerd, dat de medicijnen wel aanwezig zijn, dat niemand weet waarop ze wachten en dat de toestand zeer kritiek is.
We gaan er direct naartoe, misschien is het een arrogante westerse gedachte, maar als we IETS kunnen doen om dit jongetje bij ons te houden doen we het. Eerst helderheid.
Helderheid: Bart staat op de wachtlijst. Er is één dienstdoende ‘spoed' chirurg en één operatiekamer en vier wachtenden voor hem.
Bart ligt op zaal tussen heel veel zieken mensen van jong tot oud, er staan vele ventilatoren op volle toeren bacteriën te verspreiden. De slagader in zijn hals slaat razendsnel, zijn voorhoofd druppelt van de koorts, zijn gezicht verkramp, zijn ogen huilen wel maar zeggen niets meer. Kindje kindje, blijf hier, blijf hier.
We mogen een arts spreken, die met een schampere arrogantie uit legt dat ze ‘heus mevrouw' om hun patiënten geven maar er nu eenmaal gebreken zijn als er niet genoeg geld is om de patiënt naar een privé kliniek te brengen. Dus Bart kan misschien vanavond, misschien morgenochtend, misschien morgenmiddag of misschien pas morgenavond geholpen worden. Dat hangt er natuurlijk ook nog vanaf of er andere spoedgevallen komen, mevrouw, als er hier voor de deur iemand wordt neergeschoten gaat hij natuurlijk voor.
Ja, meer dat begrijp ik maar..
Of als er een zwangere vrouw in nood is gaat ze ook voor.
Ja, meneer maar is dat nu aan de hand?
Nee maar wanneer het gebeurt zal ik daarnaar moeten handelen, en er zijn nog vier wachtenden die ook geholpen moeten worden.
Zijn die net zo kritiek?
Nee , niet net zo kritiek. Maarja, ze waren er eerder. Ziekenhuisbeleid mevrouw.
Zijn houding doet mijn bloed koken, ik voel de machteloosheid van de situatie en het gebrek aan geloof en hoop in de hele wijde omtrek, maar we houden vol. En het lijkt te helpen.. Wanneer de huidige patiënt uit de OR is zal hij met zijn team de situaties opnieuw opnemen en objectief naar de situatie kijken, en wie weet is Bart dan wel eerder aan de beurt.
We blijven in beeld om de druk op te voeren. Het is flauw, maar ze zijn erg gevoelig voor het feit dat we uit het buitenland komen - ik wit ben - en we gedrieën (met Grace aan ons zij) ons mannetje staan in goed Engels.
En het werkt! Na een uur wachten is Bart als eerste op de lijst! JA! JA JA JA!!!
Als we echter van zijn moeder te horen krijgen dat er 1,5 uur later nog geen verandering is besluiten we nog één keer polshoogte te nemen. Het bezoekuur is voorbij dus we mogen er niet in. Na wat gedram mag ik alleen verder.
Het is een bizarre situatie. Als lange witte loop ik door gangen en zalen vol zieke mensen en voel ik me als een bliksemafleider op de laatste plek op aarde waar ik de aandacht trekken wil.
Bij de juiste afdeling komt de dienstdoende nurse direct op me af ‘hij wordt op dit moment klaargemaakt voor de operatie mevrouw'. Dus de chirurg is beschikbaar? Ja. De OR is vrij? Ja. Dus u kunt mij beloven dat de operatie binnen 15 minuten begint? Yes ma'm. Ok, salamat. Salamat Gid. Bart, zijn moeder en team witjas om zijn bed laat ik met rust maar ze zijn druk in de weer. Twee uur later horen we bericht; hij is de operatie uit en alles is goed gegaan.
Wanneer we de volgende dag na de workshop weer langsgaan is hij stabiel, zwak en ziek maar niet meer stervende. Opluchting. Adem, dankjewel.

Afgelopen week zijn we begonnen met filmmateriaal verzamelen voor de 2e Little Voices documentaire, met onze familie naar een aftands overheidspark in Mambucal (dat zijn aantrekkingskracht heeft vanwege de vele watervallen, thermische grond en zwavelbronnen in de buurt) geweest, hebben we onze derde werkweek gehad en zijn we -niet te vergeten- met Little Voices op de radio geweest!!

Het werken aan de documentaire is erg dankbaar werk en levert ons ook veel op. We mogen binnen kijken in de huizen van de kinderen, krijgen een eerlijke en kwetsbare blik in hun leven. Momenten van aandacht voor één iemand en het belang om een eigen verhaal in rust aan de wereld te vertellen zijn waardevol.
Zo vinden we Chabelita slapend op haar bamboe vloer, net wakker is ze puurder dan ooit. Wij mogen dichterbij. Maar ik voel ook het verwijt en de angst om weer verlaten te worden, en die angst is reëel. Wij kunnen haar - en de anderen - geen blijvend veilig bieden, dus waarom zouden ze zich open stellen?
Soms voelt het geheel aan als een losgeslagen, onaanraakbare, kudde gewonden olifanten.
Maar wanneer we leren dat die ene onhandelbare jongen twee jaar geleden non stop de boel kort en klein sloeg en die andere grote mond een jaar terug nog andere kinderen zo veel angst aanjoeg dat ze er niet van naar de workshop durfde te komen, laten we ons oordeel weer varen en zien we proberende kinderen die in ieder geval en in de eerste plaats plezier maken met elkaar.
Wanneer we voor het radio interview oefenen horen we dat terug; ‘ik ben blij met Little Voices omdat ik nu in de buurt ook durf te praten en te dansen, ik ben niet meer bang' en ‘ik ben blij met Little Voices omdat ik leer hoe ik met andere kinderen om kan gaan en hoe ik me moet gedragen'.
Als je op jezelf aangewezen bent, wanneer jij niemand hebt om rekening mee te houden en niemand rekening met jou houdt, waarom zou je dan?

De radio. Tukib Negros. We hebben vier vuilnisbakjes gekozen om mee naar de radio te mogen, spannend, belangrijk en heel erg leuk. Op Filipino tijd hebben we ze laten beloven om om 09.00 bij de kerk te zijn, zelf zijn we 09.30 en 09.50 moeten we echt vertrekken. Tegen alle verwachting (en eerdere ervaring) in staan ze alle vier keurig klaar wanneer wij om 09.30 aan komen rijden! ‘Tita Chris, Tita Narhea, you are late! You are late!' Ze hebben allemaal slippers aan en kleren (hoewel kapot) zonder vlekken. Nerveuze koppies. Allemachtig prachtig.
Het interview is heel erg leuk, we vullen alles bij elkaar misschien wel 1,5 uur! De aandacht ligt wat veel op ons als buitenlanders dus die proberen we te verleggen, zo komen de kinderen goed aan het woord. Het is een mooi gezicht.
Vier schoffies keurig op rij, zonder bed of zelfs huis, maar mét microfoon. Zij zijn belangrijk, en worden gehoord, al is het maar eventjes.
We promoten druk en hebben duidelijk de interesse van het radiostation. We zenden onze contactgegevens uit en krijgen gelijk een berg positieve berichten over de sms vanuit de hele Filipijnen! Dit is goed voor Little Voices, misschien voor later, in ieder geval voor de kleine stemmen van nu.

Ook zijn we begonnen aan de presentatie en dat beloofd een heel leuk te worden. Beatbox, breakdance en wensen wisselen af met de werkelijkheid. Ik ben heel nieuwsgierig en heb heel veel zin om te gaan spelen! Kom! Kijk! Luister!

Als afsluiting van dit verhaal zijn we ook nog met de kinderen naar het zwembad geweest. Een echt zwembad. Met 16 kinderen en 4 volwassenen in een gehuurde Jeepny, gillend van pret over een hoge weg.
Aangekomen bij het recreatiepark (het enige zwembad in de buurt met gepaste omheining, iets wat met deze kinderen toch echt moet moet moet..) stormen ze de douches in. Er is een haast euforische verwondering en blijdschap. Zo echt en opgetogen, ‘Een douche! Een douche! Kijk! Ik sta onder de douche! Een douche!!', het hele park schalt van groot kindergelach. Ontroerend.
Er wordt wild gesprongen, feest gevierd in het water, trucs gedaan, van onze schouders gedoken, spelletjes gespeeld. Niemand valt en niemand maakt ruzie.
Niet iedereen kan zwemmen, dus Narhea en ik zijn schipper en één voor één geven de kinderen zich over en laten zich helemaal ontspannen door het diepe water dragen. Mooi.
Ook mooi zijn de blote billen van de constant afzakkende zwembroeken, nog mooier de gulzigheid en eeuwig de dankbaarheid. Nog nooit is het voorgekomen dat ze allemaal aten en drinken zonder dat minstens drie aapjes zich eerst over ons bekommeren door ons een groot stuk kip met vieze handen en vragende ogen onder de neus te duwen.
Terug in de jeepny geeft de euforie zich over aan slaap en kruipt zelfs de grootste mond voorzichtig tegen mijn schouder.

APE-TROTS.

Reacties

Reacties

Suus

Mooi!

P.

Monkey-proud!!!! En terecht!!!!!!

Wanda

Meer dan trots! Wat doen jullie goed! En wat schrijf je prachtig!

Sacha

Je schrijft inderdaad prachtig Chris.
Wow. Ik ben ook supertrots op mijn lieve klasgenootjes!
Ga zo door en doe voorzichtig, alsjeblieft.
Liefs! x

Nelleke

Lieve Chris, diep onder de indruk van jullie belevenissen en hoe jij en Narhea het samen rooien. Mooi hoe elk van jullie op een eigen manier de belevenissen beschrijft, aangrijpende details eruit licht en reflecteert. Meestal reageer ik alleen op de bulletins van Narhea, maar ik wil je laten weten dat ik ook van jouw beschrijvingen zeer geniet en erdoor geraakt wordt.

Tiemen

Indrukwekkend Chris. Je schrijft mooi!

sandra

ontroerend! wat doen jullie mooi werk!

Nienke

Heeft tranen.. ja! Ben je nu blij!

Ellen (van Nienke;))

Pff, wauw, tranen in mn ogen en kippenvel overal!

Kine

Tranen, kippenvel en een wauw-gevoel! Wat ben je toch fantastisch!

XXXXXXX

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!