Over het onvermogen je over te geven en gewoon over het leven.

Van 24/01 tot 30-01

De afgelopen week is een wederom een veelbewogen geweest. We zijn losgeschud en blijven schudden.

Dinsdags (de dag na het zwembad) zijn we naar de Green Lagoon geweest. Een oase van rust. Ooit heeft het de ambitie gehad om een toeristische trekpleister te worden, maar iemand heeft de laatste steken laten vallen en het geheel vervolgens nooit meer opgeraapt.
Voor ons is het heerlijk, uit de stad.
Een dag in schone zeelucht, ruimte, rust en enkel gekabbel, getjirp en gefluit als geluid.
Hier komen we weer een beetje in aanraking met onze eigen persoonlijke energie en daarmee komt het besef dat we dat in ons dagelijks leven nooit komen. Nooit zijn we alleen. Nooit is er rust. Nooit is er stilte.
En nu ik begonnen ben met voelen en de zintuigen op ‘aan' zijn gezet, komen de krijsende hanen vanaf vier uur ‘s nachts hun lied laten horen en de dampende afvalwolken van alle brandstapels die in de ochtend onze kamer binnen drijven harder binnen en ben ik de vieze onrust bij tijd en wijlen kots en kots beu.

Die nacht wordt Narhea ziek, en niet een beetje; ijlende koorts. De climax zit in de nacht en de volgende dag is de koorts verdwenen maar het herstel is traag. Haar lijf lijkt te vechten tegen loslaten, adem halen en extremen voelen.
Na twee dagen val ook ik letterlijk om in de repetitie, gepaard met spuug zin en hoofdpijn. Ik laat mijn drukpunten door de Filipijnen onder handen nemen en voel dat er vanalles niet op zijn plaats zit, na één nacht verhoging en en één dag wankelen ben ik er weer bovenop en voel ik me kwieker dan ooit. Mijn bed (waar ik volgens mij nog niet van heb geschreven dat dat enkel een bedframe is) ligt zelfs lekker en ik slaap. Heel fijn. Heel welkom.
Maar Narhea kwakkelt door en dat is zorgwekkend, toch maar naar de dokter. Waarschijnlijk een ontsteking die gestaag door haar holtes trekt, antibiotica. Geen zorgen.
Goede hoop maar eerst afwachten.

In mijn eerste verhaal schreef ik het al, alles zit hier vol van tegenstellingen. En ze blijven maar terug komen. Een groot thema hier is contact. Om ons heen, tussen ons samen en met onszelf.
Zo ook onze kindjes.
De ene dag voelt werken als thuiskomen en slik ik meerdere keren tijdens een repetitie mijn tranen in van trots en geluk.
De volgende keer zit ik met mijn handen in het haar, laten de kinderen me geen strobreed binnen en voel ik dat ik er nooit wezenlijk bij zal kunnen.
Deze muren en maskertjes, dit over-leven op straat.

Toch hebben ze met volle overtuiging mijn hart veroverd en voel ik diepe genegenheid tegenover deze vechtertjes in hun vreemde milieu. We kúnnen er ook niet bij.
Ken bijvoorbeeld, die zich op maandag in Narhea's armen over het water laat dragen, zit verderop in de week drie dagen in de bak omdat hij na de avondklok nog op straat slingert.
Als hij weer in de workshop verschijnt vertelt hij, ‘Ik zag een witte vrouw in de gevangenis en dacht dat jij me kwam halen, toen zag ik dat je het niet was en moest ik ervan huilen' in het Illongo mompelt hij vervolgens tegen Grace dat ik als een moeder voor hem voel en in het Engels zegt hij, ‘I missed you'. Kereltje, ik koester je.

Ik wil ze stuk voor stuk een gouden toekomst vol geluk beloven maar het geweten speelt daagt op en klopt luid op de deur.
Wat hebben deze kindjes eraan dat ze zich even wel veilig voelen? Even tegen iemand aan mogen kruipen? Wat levert het ze op dat ze ineens per ongeluk in contact (durven te) komen?
Wij vertrekken weer, dat weten ze, en daarom is er (bij de een meer dan bij de ander maar toch) een constante meting, berekendheid. ‘Hoeveel ga ik jou vertrouwen voordat je mij, net als de rest van de wereld, in de steek laat. Want dat je dat gaan doen weet ik heus wel en probeer me maar niet voor de gek te houden.'

De presentatie begint vaste vorm te krijgen, gedragen door een groep van 8 trouwelingetjes en7 op-en-af-komers. Het repeteren is lastig en voelt als ‘moeten' maar wanneer iets eenmaal staat en ze hun eigen waarde (en eigenwaarde) voelen wint de trots het met vlag en wimpel.
Wanneer ze in slow motion een piramide weten te bouwen knap ik van trots bijna uit elkaar. De kracht van theater, van samen zijn, samen spelen en samen applaus ontvangen is magisch.

Gister (29-01) was het ‘Santa Ninjo', het feest van het kind. Een grote beleving waar op straat wordt gedanst, eten wordt gedeeld en de kinderen worden vereerd.
Tijdens de mis worden alle kinderen gezegend en tijdens die zegening ontvangen ze applaus n.a.v. hun kostuum. De drie kinderen met het grootste applaus krijgen een prijs 300, 200 of 100 pesos (6, 4 of 2 euro). Onze kindjes improviseren hun kostuum door zichzelf roetzwart te verven met een mengel van water een kool. Een mooi gezicht. Met succes, Dave is eerste en Parker tweede, feest!!
Het plezier en de stralende kinderkoppies, kattenkwaad en trommels brengen iedereen in een goede bui.

Maar het is ook krom, deze dag op het feest van het kind mogen de kinderen absoluut niet vergeten worden. Alle andere 364 dagen per jaar wel.

Reacties

Reacties

Han

Dank jou wel; na tien jaar al, vol herkenning, ik voel met je mee. Je schrijft en fotofgrafeert indruk-makend indruk-wekkend. DANK
Ook als je vertrokken bent, kun je van betekenis blijven. Kijk naar mijn voorbeeld: Wanda.
Je geeft me op deze vroege maandagochtend veel kracht voor de komende week, om zin-vol door te gaan. .

Wanda

Alleen al de herinnering aan jullie samen zijn, jouw aandacht, doet hen straks lachen. Je bent niet weg. Grace en Dangka leren van jullie en werken verder met de kinderen. Ze praten over de toekomst en delen herinneringen. Dat is heel wat!

Sterre

Sterre

hartje! In gedachte ben ik bij je... :) Je schrijft super mooi! Ik kan het me helemaal voorstellen hoe t is. Hopelijk blijf je je lekker voelen! Geniet ervan en tot ziens in Nederland:)

annemiek

Go go wereldverbeteraars! Jullie gaan weg maar wat je achterlaat wordt nooit vergeten.

Maak je niet te boos, dat is verspilde energie, geniet met volle teugen want dat kan alleen nu x

Nienke

Jullie zijn prachtig, de kindjes zijn prachtig.
NIETS van wat jullie hier aan het doen zijn, is tevergeefs.
Sluit dat nu in je hart, anders neem je het mee naar huis en dat is onterecht lieve, lieve lief.

Kine

Loslaten doet altijd pijn. Niet alleen voor jou, maar ook voor de mensen om je heen. Maar pijn gaat gepaard met geluk, geluk wat eerder is gevoeld, eerder is beleefd. En daar kan aan vastgehouden worden.

Ik ben trots op je en kan niet wachten je weer te zien!

Duizend liefs!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!