17-02-2012 - Manilla.

Op het dak van de Jeepny die ons van Sabang naar Puerto Princesa brengt en daarmee het eerste vervoersmiddels naar definitief vertrek is, krijg ik gierende koorts.
Ai. Zou het een vluchtweg zijn, ontsnappen aan het voelen van vertrek? Of juist een reactie daarop, een duidelijk fysiek teken van overgeven en loslaten?
Typisch is het in ieder geval wel.
Wanneer we Dangka spreken zegt ze ‘dat verbaast me niets, dat is ziek zijn van het missen'.

Afgelopen dagen hebben we het paradijs gezien. We hebben getrokken langs tropische stranden, gesnorkeld met Nemo visjes, gejaagd naar zeeschildpadden, gelopen op wit zand en in de jungle tussen apen en reuze hagedissen en op vele vele boten gevaren over een helderblauwe zee en door een ondergrondse rivier.

Ik kon genieten van al dat moois, maar dat genieten werd keer op keer afgewisseld met een groter gemis. Met heimwee naar een stinkende stad, de city of smiles, onze cartoonachtige papa en mama, Dangka en Grace en boven alles onze kindjes.

Wanneer ik aan mijn linker ringvinger voel, voel ik het ontbreken van de ring die ik aan Badu gegeven heb. Wanneer ik me onveilig voel speel ik met twee kettingen die ik van Parker en Chabelita heb gekregen. Van hem een ketting die hij ooit van zijn moeder heeft gehad die hem nu verlaten heeft. Van haar de ketting die we zelfs in onze voorstelling hebben gebruikt, dat wat ze meenam toen we ze vroegen om hun dierbaarste bezit mee te nemen, dat wat ze haar ‘partner in life' noemt, hangt nu om mijn nek en ik zal hem met man en macht bewaken.
Maar ik voel ook de zintuiglijke herinnering al langzaamaan vervagen en dat maakt me bang, ik wil niet van ze weg maar ik ga steeds verder.

Morgen vliegen we, 24 uur, pittig.
Toch verlang ik ook naar thuis, mijn liefden weer vast te houden, een zacht bed en een warme douche. Maar daar is dan ook alles mee gezegd, dat is maar van korte duur.
Net zo lief pak ik direct het vliegtuig naar Bacolod en leg ik mijn hoofd op de schoot van Inday terwijl Grace de koorts via mijn voeten uit mijn lijf drukt.

Nee, ik ben hier nog niet klaar.

Ter afsluiting een klein rijmpje dat ik een tijdje terug schreef:

Kindje mooi, kindje klein

Geef me je hand, ik trek je door dit land
Je mag wonen in mijn hart, waar het warm is niet zwart
Voor jou staat daar een huis, vanaf nu jouw eigen thuis
En in dat huis mijn kindje klein, hoef je alleen nog maar kind te zijn