(For all the lovely people I have met so far and wanted to see their pictures up, here isa littleportrait site i've created: http://picasaweb.google.com/portretpictures , its a little idea of photographing everybody I meet and like, i'll try doing it as much as possible if my battery stays full unlike yesterday ;) Thanks everyone!)

Geland,gedaald, twee voeten op de grond.En nee, ik val er niet vanaf al sta ik opde kop.
De vlucht viel tegen alle angsten in ontzettend mee, eenmaal in het vliegtuig zittende kon ik alles los laten. (zelfs de drie uur vertraging op de grond op schiphol vanwege 'een probleem aan de motor, dat pas werd ontdekt toen we al aan het taxien waren, maakte niet uit!)

Ik ga dit potverdorie doen en ik ga er van genieten ook.
Tijdens de reis al veel leuke/lieve mensen ontmoet wat het geheel ook erg gezellig maakte. En eeneerder genoemde thaise massage... ik vroeg mij gedurende dit uur af of ik er nog levend uit zou komen en mijn thaise massage vriendin vond duidelijk dat ik eenwesterse pijngrens had. Haar engelse vocabulairebestond helaas enkel uit 'little pain is okay, little pain is good', en terwijl ze dat afgaande op mijn ingehouden pijngeluiden bleef herhalen probeerde ze niet al te behoedzaam door mijn schouder heen te duwen. (Echt, dat kan niet anders.)
Op mijn vlucht van Bangkok (waar ik overdag landde op een kleurplaat zo veel vlakken, en savonds wegvloog uit een coca cola christmas commercial zo veel lichtjes) ontmoette ik Trish en Di, twee erg aangename kiwi's die mij binnen twee uur al een slaapplaats voor 'a few nights or as long as you would like to stay' aanboden, very cool.

Aankomst in Auckland en bij Suus was totaal onwerkelijk.
Maar nu fijner en fijner.
Rottig detail is wel dat de nacht voor ik aankwam er bij Suus&Rob was ingebroken, 3 uur snachts, Suus slapende wordt wakker van geluid en ziet zaklampen door de hal schieten.. Rob rent naar beneden en kan ze nog naschreeuwen waarop zij de benen nemen. Geen leuke ervaring. Gestolen spullen zijn te vervangen, maar veilig voelen voor hen is anders.

De eerste twee dagen heb ik was moeiige jetlag verschijnselen gehad (06:00 klaarwakker, misselijk en halverwege de dag instorten.) Maar gister en vandaag gaat het al beter tot goed!

Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland en behuisd met zijn inwonersaantal (1,4 miljoen) één derde van de Nieuw Zeelandse inwoners! (Noord+Zuid!)
In tegenstelling tot de rest van dit waanzinnige land betekend dat hier dus, veel troep, veel gespuis, overal 'lock it or lose it' bordjes en druk druk drukte.
Het voelt aan als een wereldstad en dat is een leuk contrast met een half uurtje richting de kust rijden, waar wij een prachtige wandeling naar een waterval maken en slechts twee uitgeputteoptimistisch ingestelde joggers ons pad kruisen.

In deze korte tijd zijn we al twee keer uit eten geweest en hebben we luxe buiten de deur geluncht (feestelijk fijne verwennerij).

Hier eenmaal aangekomen (het hoofd dan) merk ik dat ik alles wil zien,doen,proeven,ervaren,induiken,omarmen en dat ik dat direkt weer om zet in stress omdat dat simpelweg (zelfs in 3 mnd.) niet mogelijk is.

Maar ik kijk om mij heen, en leer. Leer van 'the kiwi way of life', de manier waarop bouwvakkers hun schoenen afvegen aan het gras en rustig om de tien minuten overwegen om aldanniet nog een stap vooruit te zetten, 'if it does not come today it will come tomorrow'. Veel te leren.

Love you!