Mijn veilige haven nu alweer uitgezwaaid. 12 uur in de trein.
Een trein door een prachtig landschap, op een prachtige dag met prachtige....
koeien (van het zwart witte frieslandse soort).
Oké, ook schapen, bergen, wonderlijke vogels, watervallen, kloven en veel, heel veel, groen.

Aankomst in Wellington om 19:45, de bus naar mijn logeeradres om 20:21, in slaap vallen op de bank, met mijn door de kou verkrampte voet in mijn hand, 22:10.
Arrival in 'windy city', waar het zeker 5gr. kouder is dan 'rainy city' (Auckland).

De volgende dag (31-07) opkamer tocht gegaan:
Kamer één: een vriendelijke jongen die mijn het huis laat zien, echter niet zeker weet wat zijn huisgenoten ook al weer deden en/of studeerden, binnen 10 minuten sta ik weer buiten.
Kamer twee: een oude vrouw die onder niet geheel te plaatsen(brand?)plekken zit, enkele tanden mist, een huis heeft waar vrijwel zeker een lang gestorven muis op een onbereikbare plaats gelegen moet hebben en wil leven als een familie.'Dat betekend dus dat iedereen zich aanhet kookrooster moet houden, we iedere avond samen eten, we omstebeurt de verantwoordelijkheid voor de dieren (een chiwawaen drie katten) op ons nemen en dit alles zeer serieus nemen. 5 minuten.
Kamer drie: Twee schuchtere student meisjes doen de deur open en schudden mijn uitgestoken hand (slapjes). Laten mij de kamer zien al pratend in 'well like, you know, uh..', houden niet van uitgaan ('Yeah... well.. uh... we like, dont like, party every week or so. Maybe like.. well like, once a month or so, you know? We are not like... like those.. people who like do that'). 10 minuten.
Kamer vier: 'Yeah, sorry I am pretty sure the room actually is not available anymore.. yeah man.. so sorry.' 1 minuut.
Kamer vijf: een sms tien minuten voor de afgesproken tijd 'wont be able to show you the place today, perhaps another day and time? you keen?' No, im not keen. Gelukkig waren en andere huisgenoten thuis die mij konden rondleiden. Een kamer zonder raam. 5 minuten.

Kamer vijf is de eerste die ik zie op zondag,zondag is regendag. Regendag is geen regenbui maar overstroomde straten, doorweekte schoenen, een muurvast grijs wolkendek en onophoudelijk tikken vandikke doffe druppels. Het is de eerste dag dat ik heimwee voel,veel heimwee. Ik mis wortels, grond, zon, vertrouwde vrienden, veiligheid en een reden om hier te zijn.
Die middag echter vertrek ik metlaatste hoop naar Kamer zes: Kamerzes is een kamer bij een vriendin van Willem (de regisseur), Sophie (een actrice), Sophie heeft zichzelf die dag in de regen buitengesloten door haar sleutels binnen te laten wat onze afspraak een uurtje verlaat maar ik wel erg grappig vind. (gelukkig vind ze dit zelf ook). Bij Sophie aangekomen krijg ik een rondleiding, een ontmoeting met een der huisgenoten en een kop thee (!). Eindelijk, thee, rust en fijne mensen. De deal is ietwat vreemd want Sophie zelf vertrekt tijdelijk uit het huis (terug naar 'mom and dads' wegens geldproblemen dus ik heb letterlijk haar kamer, jammer want ze is heel erg leuk maar ze heeft mij beloofd om meer dan genoeg in de buurt te blijven. fijn.

Ik wil niet langer twijfelen, ben moe en verdrietig, zij geeft mij popcorn en op de muur van de kamer die mijn kamer zou kunnen zijn hangt de poster van 'TourneeduChat Noir', mijn immer en altijd favoriete plaat. Gebaseerd op 'tekens' van thee en poster flap ik er uit dat ik de kamer wil hebben en er dinsdag graag ook al in zal willen. Dat is geen enkel probleem.
En zo komt het dat ik hier nu op mijn eigen bed, met mijn eigen kast, mijn eigen huisgenoten
(1. Ed, eenerg lieve theaterstudent aan de universiteitdie mij direct op mijn gemak doet voelen.
2. Sam, een film regisseur/schrijver die her en der klusjes doet, zichzelf heel erg serieus neemt en zodoende veel tijd al schrijvend en filosoferend op zijn kamer spendeert. Maarook erg lief en behulpzaam is.
3. Mike, die iets heeft gestudeerd wat niet kunstzinnigis en lastig te begrijpen waarin hij tot nu toe geen baan heeft gevonden en daarom bij de plaatselijke benzinepomp werkt, wat hij als 'soul crushing' ervaart.
Ja, drie mannen.)
en eigen boeken, in mijn eigen huis met mijn eigen computer op schoot, mijn eigen muziek en mijn glas rode wijn, dit verhaal schrijf. Een thuis.

Los hiervan (excuus voor dit ellenlange formaat verhaal) heb ik; gefeest met hippies, midden in de nacht bij de plaatselijke kerk warme chocolademelk gedronken en zelfgebakken koekjes gegeten op zitzakken, Fish n Chips gegeten (eindelijk!), stadswandelingen gemaakt over vintage droomwereld en geweldige cafeetjes, toffe films gezien met toffe mensen en groot groter grootst.. aan mijn stage begonnen!! (Waar ik nu om jullie te sparen alleen over zal schrijven dat het meer dan waanzinnig te gek was en ik er heel erg naar uit kijk om met deze mensen aan de slag te gaan, stuk voor stuk prachtig. Later meer!!)

Ik heb een doel, een bad, mensen die ik 'ken', een adres en een telefoonnummer!:
CHRIS VAN DER WEIDE
30 HAMILTON ROAD,
HATAITAI, WELLINGTON CITY,
WELLINGTON, 6021
NEW ZEALAND

+6421-1536166 (mobiel)

Mocht je de spontane behoefte voelen iets van je te laten horen op een originele manier, dan is dit dus vanaf heden mogelijk.

Met alle liefs.