Filipijnen, avontuur!!

Daar gaan we.

Een nieuw avontuur dat voelt als deel twee en deel één, verlangend naar weer weg en meer weg. Maar dit keer in een compleet nieuwe wereld, een andere cultuur, andere regels, gebruiken, samenen zon!

Het is het juiste moment om te gaan, de backpack is gepakt, thuis zorgvuldig achter gelaten. Kerst in Nederland en het begin van 2012 op de Filipijnen, Negros - Bacolod.

Spannend, alles wat ik nog niet weet.
Heerlijk, alles wat ik nog niet weet.
(En dat gaan ver - zelfs tot aan de gegevens van onze contactpersonen en hosts).
Opstijgen en landen in een andere wereld, werken en leven buitenbekende referentiekaders, schrikken, vallen en opstaan.

Kindjes, mooie kindjes. Theater en plezier. Dansen en ontdekken. Huilen en genieten.
Thermische bronnen envulkanische flora en fauna tegenoverafval en armoede.

Morgen stijgen we op. 14.00. Zo. Zoef.
Razendsnel zijn we ook weer terug, maar voorlopig toch nog niet!
Met mijn eigen kleine buitenlander aan mijn zij, de Lonely Planet, A. Boal en 170 Yoga standen in de handbagagekan ik de wereld aan!

+ volg ons ook op de projectsite: www.onkruidspeelt.nl en op de blog van Narhea: www.narhea.nl

Thuis is waar ik ben.

Alles gaat door. Nu ik hier ben. Alles ging door toen ik hier niet was.
Alles ging door en bleef hetzelfde.
Ik ging door in sneltreinvaart. Sprong, viel, leefde. Leef.
De dagen. De uren. De minuten. De seconden.
De tijd gaat door. Overal.

De tijd tikt op mijn nieuw gekochte Jip en Janneke horloge (pluspunt NL: Jip en Janneke).
En ik ben in de war.
Al is het niet naar om terug te zijn (iets waar ik wel bang voor was), het is wel raar.

Een andere wereld, een bekende wereld, als wakker worden uit een hele lange bijzonder indrukwekkende droom.

Maar het was geen droom. Het is geen droom. Er is vanalles, allerlei aan tastbaar bewijs. Aanraak materiaal. Het was echt, ik was daar echt, ik heb dat echt allemaal gedaan.
Soms te ver weg, maar steeds tastbaarder.
Verdrietig omdat ik voel dat ik ook langzaamaan stukje bij beetje los laat, nooit helemaal natuurlijk, nooit.

Maar stukje bij beetje en kleine stapjes.
Het schrijven van verslagen.
Het ook hier en nu nieuwe dingen kunnen doen.
Hier en nu door moeten gaan.
En dat ook echt wel willen,
Hier en nu van mijn vrienden en familie houden.
Houden en vast-houden. Fijn weerzien.
Hier en nu werken voor een diploma.
En dan daar en later weer gaan.
Weer weg. Weg uit grijs plat koud en overvol kikkerland.

Voor mij en voor iedereen die het zien wil, nog wat flarden van de laatste week op de foto.

Zo dankbaar en fijn.
Zo open en klein.

Dankjewel iedereen.
Overal op de wereld.

Nog één keer deze kleine waarheid in mooie woorden:

Home
- Jenny Bornhold -

What you think
about. Where
you come from.
Leave from.
Home. Where
the heart beats
hardest. It
becomes a
small room
in your head.
You visit
often. They always
let you in.

Love you long time. Dankje. Trots en YES. En vaarwel.

Thuis (3), over een paar dagen...?

Ik wil niet weg.
Ik wil niet weg.
Ik wil niet weg.

Auw auw hartje auw. Afscheid. Bah. Jakkes.
Zo enorm veel houden van.
Stad.
Cultuur.
Mensen.
Land.

O het land.
Een week op het Zuid Eiland met nieuw gevonden vriend (niet vriendje, wel verloofde) Ben.
We vallen niet op elkaar, erg jammer, want we passen beter bij elkaar dan wie of wat dan ook en dus hebben we besloten dat gebrek aan aantrekkingskracht treurig is maar ons huwelijk niet mag belemmeren.

De reis heeft ons van bijzonderheid laten huilen, lachen, adam&eva spelen op verlaten buitenaards mooie stranden in Abel Tasman, in de achterkant van een open truckeen van de gevaarlijkste wegen (Takaka Hill = berg) van NZ op liften, bij vreemden slapen boven op een berg in niemandsland met 360 panoramaview over het adembenemend landschap vanuit de badkuip in de tuin, een dag met een angelische familie en hun bijdehante 4 jarige dochtertje (nadat ze mijn borsten uitvoerig bestudeerd heeft merkt ze op ' I really like your nipples, they're poking right out' waarop beide ouders zwijgend roder en roder worden en Ben en ik ons een hoedje lachen.

Lessen Nederlands:
07:00, regen en storm op de pond naar de overkant:
1. Ik wil sterven.
2. Ik ben levensmoe.

De rest van de week in een droomwereld vol met de meest bizarre verhalen, het paradijs:
1. Ik heb levenslust!
2. O mijn god/ O my god.
3. Koetje (de kleinste tas), Ezel (mijn tas), Camel (vonden we mooier dan kameel vandaar, Ben zijn tas).

Afsluiting van de shows, grote successen, krankzinnige lof, huilen huilen huilen en nog steeds is een gevoel van trots niet te beschrijven. Zo enorm.
Feestjes met vliegende kostuums, wijn, borsten, bier, lady gaga en abba.
Meer en meer zon en warm.
The Misanthrope: http://www.facebook.com/#!/album.php?aid=255171&id=638623553&fbid=475408403553
The Seagull: http://www.facebook.com/#!/album.php?aid=256689&id=638623553&fbid=477709568553
Equus: http://www.facebook.com/#!/album.php?aid=256842&id=638623553&fbid=478019253553

Nu al een kleine week met Suus onderweg, die mij zondagavond opgehaald heeft uit Wellington waar ik wel nog een weekend afscheid genomen heb, een klein feestje met geliefde mensen en veel auw bij vertrek.
Met Suus reis ik het hele noordeiland over, Rotaroua (Waar de aarde magisch omhoog kookt, in alle mogelijke kleuren en je jezelf op een andere planeet waant),Napier (een fijn art deco stadje waar Suus&Rob graag zouden wonen en daar dus ook hard hun best voor gaan doen, heel leuk!), Waitomo (Grotten, abseilen, black water raften en rotsklimmen), lots and lots of very stunning waterfalls, very amazing foodand breathtaking landscaping.

Vandaag in Auckland aangekomen waar we de nacht blijven om daarna nog drie dagen het noordelijkste puntje NZ te doen, dinsdagavond week hier terug en woensdag op het vliegtuig.
Naar huis.
Naar huis? Thuis?
Ik weet het niet meer.
Als ik geen retour ticket had gehad was ik nog niet terug gegaan.
Ik mis mensen, ja, heel veel zelfs.
Maar ik mis Nederland in de verste verte niet.

Donderdagmiddag kom ik aan op schiphol, 28 oktober. Maandag ga ik weer naar school, 1 November. Terug in de winter. Nog even niet aan denken.
Drie en een halve maand zijn er hier dan voorbij gegaan en ik besef nog geen 10%.
Terugkomen is spannend, word lastig.
Al heb ik fijn vooruitzicht ook van mensen van hier die mij in de komendetwee jaar thuis (nederland thuis) op komen zoeken.

Tot snel iedereen waar ik zo van hou,
te snel,
maar toch ook met zien zin.

Love.

Thuis. (2) is waar je hart woont.

Recenties van een waanzinnig wervelende week:

Equus:
http://www.theatreview.org.nz/reviews/review.php?id=3393

The Misanthrope:
http://www.theatreview.org.nz/reviews/review.php?id=3394

Daarbij passend is dit woord: TROTS.
Zo trots.

Gister met een bergje tranen deze eerste twee voorstellingen afgesloten.
Woensdag opening van de derde. Die ook prachtig zal zijn.

De lentezon heeft (eindelijk) de overhand genomen op de wolken, bikini op dakterras op deze zeldzaam vrije ochtend.
Een risico dat je neemt.
Als je besluit je vertrouwde thuis drie maanden lang in te ruilen voor een plek aan de andere kant van de wereld.
Gemis. Missen.
Eerst het missen van kaas en veilig.
Maar nu (te) snel, het missen van hier.
Prachtige stad, land, mensen, hippie's en koffie.

Feestjes met roze bunnysuits en gouden boxers, zwangere mannen en ravioli.
Met regelmaat tegen bekenden opbotsen in het wild.
2 uur durende tekst van Moliere, buikpijn van het lachen.
2,5 uur ontluikend drama op een kale vloer, wat al allermooist prachtig was knalde gisteren het theater uit.
Niet te stoppenstromende tranen.
En houden van.
Deze stad vol van kleuren en geurende bloemen, zon en alles kan.
Kleine wereld, jonge cultuur, veel nieuw veel oordeelloos.
De stad draagt mij, ik laat me dragen.

Ik wil wel 'vakantie', reizen (hoogstwaarschijnlijk met ben op zuid eiland, joepie!!) en suus, wijn en vrijheid. Maar ik ben geheel en al bereidt om daarna weer terug naar 'huis' te gaan, dit huis hier dan welteverstaan.
Dit huis dat stiekem als thuis bij mij binnengeslopen is.
Niet weggaan.
Niet terug de winter in.
Niet al dit moois voor wie weet wanneer ooit weer achterlaten.

Thuiskomen, zusje, vrienden, pappa en mamma, ja, natuurlijk, zo veel verlangen.
Maar makkelijk, nee.
Dat is natuurlijk ook maar goed,
een open hart leeft op pieken en dalen.
En godzijdank is dit een piek. PIEK.

Nog eventjes pieken en genieten.

Met een dubbel gevoel verdriet en veel zin zeg ik nu dus echt:
Tot heel snel,
veel liefs,
KUS.

Sneltreinvaart.

De vaart waarop alles hier gaat doet me denken aan een John Mayer liedje:
'Stop this train, I want to get out and go home again..'
Ik wil alleen niet stoppen. Niet uitstappen. Nog eventjes niet naar huis.

Afgelopen weken zijn razendsnel gegaan, vol repetities, vol vol vol.
Afronding van Spring Cleaning, spannend, fijn, jammer, ruimte, druk, goed. lessen op de Toneelschool, interessant, intimiderend, insprirend,leerzaam, kort, snel, eng, goed, vroeg op, tof, alle verslagen, werk, zelfs dramaturgie tussendoor, ehm.. ja.
(We zullen zien.)

Gister alweer de laatste toneelschoolles gehad, net alsof er niets gebeurd is.
Ik heb met de tweedejaars zes lessen van twee uur aan 'Commedia de'll arte' gewerkt,een hele uitdaging maar leerzaam en interessant.En met de eerstejaars aan muziek, de muziek die je zelf maakt, in je draagt, wel of niet naar handelt en het binnenlaten van anderen in die ruimte van jou. Alweer een hele uitdaging maar leerzaam en inspirerend.
Heel Jammer was wel dat Tom de 2e week ziek was, naar ziek, maar daarvoor in de plaats nam zijn vrouw (Nina) de lessen over, een vergelijkbare achtergrond en deze week leerde ik ook nog eens dat zei samen een gezelschap hebben waarvan de producties internationaal reizen. Heel bijzonder.

Alles blijft hier komen en gaan in ups en down in een constante emotionele achtbaan, al is er minder en minder tijd om daar ook echt bij stil te staan.
De laatste lootjes van de voorstellingen en voorbereidingen worden gelegd en getroffen, de puntjes op de i gezet en over vier dagen openen we met het prachtige verhaal over een jongen die een beetje teveel van paarden houdt.
Gevolgd door de man die niet tegen mensen kan.
En de laatste week een toneelstukje over toneel, maar vooral mensen en hun onkunnen in de wereld en in samenzijn.
Drie totaal verschillende werelden, schizofrenie ligt op de loer..
Het zijn ook drie beesten van stukken, gigantisch en eigenzinnig maar ik ben trots.
Trots op de spelers.
Trots op Willem.
Trots op mij.
Trots op alles samen.
Trots op het proces en de resultaten!
En ik ben blij.
Dat ik hier ben, dit mee mocht maken, heb ervaren, dat het nu echt gaat gebeuren en stiekem een klein beetje dat er bijna weer lucht en ademruimte is na al deze hektiek.
(Al gaat dat ook weer gepaard met treurnis en afscheidt, nog even niet aan denken.)

Tijdsgewijs gezien heb ik nog één derde van mijn reis te gaan, veel zou ik denken.
Maar niets voelt minder waar, het voelt alsof ik morgen al thuis kom.
Nog maar twee en een halve week hier in Wellington, heel erg vreemd.
Dan twee en een halve week reizen, heel erg leuk!
Dan één en een beetje etmaal in het vliegtuig en *POEF* thuis, heel erg dubbel.

In de paar verdwaald vrije uren ben ik gister met wat spelers naar het huis van Ben's vader gegaan, midden in niemandsland waar ze leven op regenwater en zonne-energie. Wandelen in de zon. Heerlijk. Een bezoekje aan de sauna was ook heel welkom en zelfs een avondje (ja één vrije avond) naar de film. Ook ben ik met een tjoeketjoek kabeltreintje naar de Botanische tuinen getjoekt. Mooi mooi land.

Nederland mis ik niet, mensen wel.
Nog even niet en bijna wel.

Heel veel liefs!

Vogelvlucht.

Tuimelend door nieuwe werelden zoek ik de grond onder mijn voeten.
Ja! Ik sta!
Of..
O. Ho... Nee. Wacht!
Daar val ik weer, of liever vlieg,
speel met zwaartekracht en vecht met veilig.

Alles gaat hier ineens heel snel, vogelvlucht.
Één vrije dag (vandaag) inveertien is weinig.
Maar daar tegenover staat dat repeteren hier geen energie neemt maar geeft.
Goed datklinkt misschien te idyllisch, maar voor het grootste deelwel waar!
Repetitie weekenden, avonden, dagen.. voorbereidingen & verslagen.

Het voelt alsof er weinig te vertellen is omdat alles hier gewoon door en door en door gaat in een soort vanzelfsprekend rap tempo van werken en leren.
De stukken gaan goed, maken grote stappen vooruit, we zijn nu aan het 'blocken' dat houdt in dat we de mise-en-scène bepalen.
Willem en ik zitten heel erg op één lijn, zo erg zelfs dat we gister op hetzelfde moment riepen 'OK Pause', elkaar aankeken, Willem: 'had jij hier ook een idee bij?', ik: 'ja, maar ga jij maar eerst' en terwijl hij praatte en praatte riep ik steeds harder 'ja.. ja, ja! JAA!!'. We hadden precies hetzelfde (niet bijzonder voor de hand liggende) idee op hetzelfde moment bij een scène die we nog nooit besproken hadden! a.k.a. TEAM DUTCH!

Het project wat ik daarnaast nog doe met mijn vier topspelers gaat ook waanzinnig goed, zo goed dat ik niet op mijn blaadje en of de klok kijk waardoor we een uur en een kwartier over tijd doorgaan.. oeps.
We hebben nu een berg met grof materiaal en dat moeten we nog in de twee komende repetities in een vorm zien te gieten, spannend en heel erg leuk! Ik wou dat ik langer met ze door kon werken, ze in een koffertje mee naar NL kon nemen. Maar helaas.
18 Sept. is de presentatie en anderhalve week later openen de eerste twee stukken al! Om één week daarna gevolgd te worden door de derde, BIZAR.

In de tussentijd ben ik bij enkele presentaties geweest op de toneelschool hier van de acteursopleiding (vergelijkbaar in populariteit met Maastricht/Amsterdam) en hier heb ik de bewegingsdocent Tom Mc Crory ontmoet.
Een hele interessante/intimiderende manwaarvan je weet dat hij als een röntgenfoto dwars door je heen kan kijken, die zelf zijn (acteurs) opleiding aan een zeer prestigieuze school in Parijs heeft afgerond vervolgend als schrijver/speler en danser in Londen werkte enmet zijn liefde mee naar Nieuw-Zeeland kwam.
Bij de tweede ontmoeting stelde hij dat het wel onzinnig was als we niet meer voor elkaar konden betekenen..
Ik mag nu dus de eerste en de tweedejaars bewegingslessen van de acteurs mee doen, heel intensief voor twee weken lang (want daarna gaan de voorstellingsweken in en repeteren we iedere dag 9-5+voorstelling). Heel erg gaaf! En spannend!
A.s. Maandagochtend ben ik bij een grote weekopening (ze hebben hier net twee weken vakantie gehad en pakken dat cultureel groots aan) en introduceert Tom mij aan de hele school. Oei.

Intussen werd Willem 31 jaren oud, wat we vanavond met een feestje vieren en schijnt de zon hier meer en meer want het is LENTE!!! (Vandaag is bijzonder grijs helaas.)

Een fijne ontdekking die afgelopen week aan kwam borrelen;
Ik mis thuis, mensen van thuis, plekken van thuis, veilig thuis nog steeds heel erg en kijk er naar uit om iedereen weer vast te kunnen houden maar.. Ik wil hier helemaal niet weg!

Ik ben hier op de helft van dit avontuur maar alles gaat nu zo snel dat het veel en veel korter voelt. Twee weken waarin ik mijn project afrond, bewegingslessen volg op de toneelschool en repeteer tot we groen zien, dan twee weken vol met voorstellingen, één week op het zuideiland reizen, anderhalve week op het noordeiland (met suus!), en dan alweer naar huis!!

Gekkenwerk.

Tot snel.

Kus.

Dagen. Weer. Suus. Jarig.

Vandaag:
8 Kilo boodschappen.
Splash, spetter, plons.
20 minuten lopen.
Nat natter natst.
Balancerend op nieuwe schoenen in de weergaloos waaiende wind.

Thuis, pff. Enkel nog geluid.
Tik tik tikke tikke tak tik.
Woesh, fhooi, woesh.
Krr, brrmm, vvvvfffffiii.

Gister:
20 minuten lopen.
Zweet. Heet.
Nieuwe schoenen organic coffee op een terrasje.
Trui uit.
Boekje lezen in de zon.
Lange wandeling langs de kust naar huis.
Bikini op het dakterras.

Stil.
Enkel zon.
(Goed, Zon + geluid van de televisie want mijn geliefde huisgenoot Mike kijkt midden op een zeldzaam zonnige dag een rugbywedstrijd.. god mag weten waarom.)

Eergisteren:
Jarig. 21. Zoals mijn mama mij schrijft in een kaartje 'Nu ben je dan echt volwassen. Maar klaar ben je nog niet. Je mag de 'rest' van je leven nog verder groeien!'.
Gelukkig maar. Ik voel me verre van klaar.
Overstroomt door lieve berichten van thuis huil ik kleine riviertjes vol gemis maar vul ik mijn hart met liefde.

Afgelopen weekend:
Geen storm, wel regen en veel. Toch sta ik vroeg op want ik heb bezoek, helemaal voor en van mij in dit verre land wat eventjes mijn maar voor lange tijd hun thuis is.
Suus en Rob zijn er! Eenentwintigwerf Hoera!
Wat fijn wat fijn dat zij er zijn.
We beginnen de dag watrouwend over het weer en doen afstand van mooie lange wandelingen en zonnige terrasjes.
Wel maken we een kleine natte stadswandeling maar besluiten we al snel (13:00) te gaan lunchen in 'mac's brewery', waar wij ons met banken, een haardvuur,heerlijk veelhapjes en een bierproeverij goed vermaken.De hoeveelheid bier toont zichglashelder in het spelletje(Jenga, de- al dan niet - balancerende toren..) wat we spelen, en het verloop hierin.
Enigszins tipsy neem ik Suus en Rob mee om te kijken in eenrepetitie van Equus die we die middag onverwachts hadden. Vreemde samenkomst van werelden.
Daarnaeten we een hapje in een pastabar (jam jam).
En dan nemen we de taxi naar mijn huisje waar ik mijn verjaardagsfeestje vier!
Een feestje vol met van alles, mijn huisgenootjes, mijn theaterwereld, mijn Rob en Suus, mijn franse vriend.
Een bont geheel.
We dansen.

De hele zondag ben ik katerig.
Intweede plaats door de alcohol.
In eerste doorvertrek van Suus&Rob.
Wel hebben we een lekkere lunch in een franse bistro.
Zelden zo veel lekker gegeten in zo een korte tijd. (Vaak metSuus in de buurt toch..).
Het was een ondanks de regen heerlijk weekend, een heerlijke vervroegde verjaardag.

Afgelopen Donderdag:
De start van mijn eigen project! Spannend!
De eerste les ging gelukkig uitstekend, heel erg fijn.
Vier gemotiveerde spelers die zich helemaal geven en willen werken.
De tweede iets minder maar niets te klagen, slechts werk te doen.
Vandaag met Willem geëvalueerd bij een heerlijk retro strandtentje waar de storm buiten blies en wij koffiedronken met uitzicht op de wilde zee en bergen.
Nee, nietsmis mee.

Morgen:
Schrijf ik een nieuw werk verhaaltje dat ik naar de school site stuur, want ondertussen repeteer ik me natuurlijk helemaal suf.

Nu:
- Dank ik iedereen voor de vele lieve woorden.
- Blaas ik kusjes, die met de wind die hier waait zeer snel 18.000 km kunnen reizen.
- Ga ik koken (Terwijl jullie nog in diepe slaap zijn of de vroege vogels net verwoedt naar hun wekker hebben uitgehaald).
- Wens ik iedereen:
LIEFS.

Post.

'Hi Baby!' (mijn fijnste huisgenootje Ed groet mij om twaalf uur snachts als ik thuiskom van repetitie en hij nog een midnight mini snack maakt voor het slapen gaan)'
'Hi Hun!' (ik kijk niet op van mijn computer waar ik braaf mijn repetitieverslag schrijf, maar ben blij dat Ed er is)
'I've got a little suprise for you..'
Een verassing.. voor mij?
'Look what came for you today'
Oke, ik kijk. En zie een gele envelop:
'Post!'
'And all the way from France also!'
Ik pak de envelop van hem aan 'From France? Well thats odd.'
Maar dan zie ik het handschrift en herken het, een kaartje, van vakantie naar hier.
Een verjaardagskaartje! Vol van mooie wensen en woorden. Voor mij.
Ik bewaar het lezen ervan tot hetlaatste wat ik doe voor ik ga slapen en droom mooie dromen.
Post betekent een thuis, ik woon hier.
Mensen weten dat ik hier woon,ik besta, leef en krijg post!

Sowieso begint alles hiervastere vormen aan te nemen, de stage loopt door, ik leer proef ervaar en vind stukje bij beetje mijn eigen rol in dit geheel. A.s. donderdag begint mijn eigen project, heel spannend maar ook fijn om zelf te beslissen, bedenken, maken en me niet achter Willem te kunnen verschuilen.
Ik ga naar het museum, uit eten en naar feestjesmetmijn nieuw gevondenfranse vriend 'Philippe'. Ik doe eens in de weekmet Ed en zijn leuke vrienden 'classic movieafternoon' (afgelopen zaterdag hebben we ons vermaakt met 'singing in the rain'..).
Maak wandelingen met Willem, vergeet vooral niet dat dit land PRACHTIG is.

En ik maak veel veel kennis met eenietwat ander idee over 'appointments'.. Op de een op andere manier krijgen Nieuw Zeelanders het voor elkaar om een afspraak te maken om laten we zeggen tien uur savonds, en de afspraak betreft dan half tien de volgende ochtend.. maar wees niet gerust en houd een goed oog op je telefoon want het is zelfs snachts niet zeldzaam het geval dat er ineensiets tussen kan komen.
Klein voorbeeld:
Ik zet mijn telefoon aan vanochtend 09:00 en ontvang:
1. Paul (een dramadocent waar ik een paar lessen mee ga kijken): Hi chris, i'm taking today off school (heel gebruikelijk), so no need foru to come in today. Cheers!
2. Willem (met wie ik om half twaalf gisteravond nog mee kon rijden): Can you find your own way to the city? I have another appointment before and need to go from there to our meeting (afspraak met een designer om 11am).
3. Willem: Welcome to NZ. Designer has changed appointment to tomorrow cause he was doucle booked. Same timesame place. Also about tonight. Jamesarranged to go to different place.
En datzijn geen uitzonderingen. Denkaan het bloemenpakket.
Wat hieraan was ook alweerleerzaam voor mij?

Ander onderwerp: Ik ben al op 35% van mijn reis.
Dat is dus al één derde, de tijd vliegt en kruipt tegelijkertijd. Vreemde gewaarwording.
Hij vliegt, weer een week voorbij, ik zit vol, ik repeteer, heb plezier, voel mij thuiser en thuiser en ga waarschijnlijk zelfs mensen missen als ik weer naar huis (voelde ik gisteravond voor het eerst echt, waar ik blij van werd).
Hij kruipt, Mama? Veilig? Saartje? Grote gemissen, maar missen doet voelen en voelen doet leren. Gezien ik mijn enige veilige haven hier ben loop ik nog steeds veel tegen mijzelf aan en heb ik het zelf maar met mijzelf op te lossen.
Raar dat de scholen in NL beginnen, zonder mij.
Maar wat wel heel erg fijn isis dat Suus en Rob a.s. weekendhelemaal vanuit regenachtig Auckland naar winderig Wellington komen op mijn verjaardagsfeestje!
Jawel, ik geef een verjaardagsfeestje, in thema (dat doet iedereen hier namelijk en ik wil natuurlijk niet achter blijven) 'the 80s' (omdat ik in het laatste jaar hiervan 21 jaar geleden, - 1 week, ter wereld kwam), leuk!

Tot hier voor nu, eet op 31 augustus een taartje voor mijn volwassen zijn! (en voor jezelf want taart is lekker.)

Liefs.