De vaart waarop alles hier gaat doet me denken aan een John Mayer liedje:
'Stop this train, I want to get out and go home again..'
Ik wil alleen niet stoppen. Niet uitstappen. Nog eventjes niet naar huis.

Afgelopen weken zijn razendsnel gegaan, vol repetities, vol vol vol.
Afronding van Spring Cleaning, spannend, fijn, jammer, ruimte, druk, goed. lessen op de Toneelschool, interessant, intimiderend, insprirend,leerzaam, kort, snel, eng, goed, vroeg op, tof, alle verslagen, werk, zelfs dramaturgie tussendoor, ehm.. ja.
(We zullen zien.)

Gister alweer de laatste toneelschoolles gehad, net alsof er niets gebeurd is.
Ik heb met de tweedejaars zes lessen van twee uur aan 'Commedia de'll arte' gewerkt,een hele uitdaging maar leerzaam en interessant.En met de eerstejaars aan muziek, de muziek die je zelf maakt, in je draagt, wel of niet naar handelt en het binnenlaten van anderen in die ruimte van jou. Alweer een hele uitdaging maar leerzaam en inspirerend.
Heel Jammer was wel dat Tom de 2e week ziek was, naar ziek, maar daarvoor in de plaats nam zijn vrouw (Nina) de lessen over, een vergelijkbare achtergrond en deze week leerde ik ook nog eens dat zei samen een gezelschap hebben waarvan de producties internationaal reizen. Heel bijzonder.

Alles blijft hier komen en gaan in ups en down in een constante emotionele achtbaan, al is er minder en minder tijd om daar ook echt bij stil te staan.
De laatste lootjes van de voorstellingen en voorbereidingen worden gelegd en getroffen, de puntjes op de i gezet en over vier dagen openen we met het prachtige verhaal over een jongen die een beetje teveel van paarden houdt.
Gevolgd door de man die niet tegen mensen kan.
En de laatste week een toneelstukje over toneel, maar vooral mensen en hun onkunnen in de wereld en in samenzijn.
Drie totaal verschillende werelden, schizofrenie ligt op de loer..
Het zijn ook drie beesten van stukken, gigantisch en eigenzinnig maar ik ben trots.
Trots op de spelers.
Trots op Willem.
Trots op mij.
Trots op alles samen.
Trots op het proces en de resultaten!
En ik ben blij.
Dat ik hier ben, dit mee mocht maken, heb ervaren, dat het nu echt gaat gebeuren en stiekem een klein beetje dat er bijna weer lucht en ademruimte is na al deze hektiek.
(Al gaat dat ook weer gepaard met treurnis en afscheidt, nog even niet aan denken.)

Tijdsgewijs gezien heb ik nog één derde van mijn reis te gaan, veel zou ik denken.
Maar niets voelt minder waar, het voelt alsof ik morgen al thuis kom.
Nog maar twee en een halve week hier in Wellington, heel erg vreemd.
Dan twee en een halve week reizen, heel erg leuk!
Dan één en een beetje etmaal in het vliegtuig en *POEF* thuis, heel erg dubbel.

In de paar verdwaald vrije uren ben ik gister met wat spelers naar het huis van Ben's vader gegaan, midden in niemandsland waar ze leven op regenwater en zonne-energie. Wandelen in de zon. Heerlijk. Een bezoekje aan de sauna was ook heel welkom en zelfs een avondje (ja één vrije avond) naar de film. Ook ben ik met een tjoeketjoek kabeltreintje naar de Botanische tuinen getjoekt. Mooi mooi land.

Nederland mis ik niet, mensen wel.
Nog even niet en bijna wel.

Heel veel liefs!