02-01-2012 / 09-01-2012

De eerste Yoga, alleen naar de markt/stad/strand, en Little Voices(!) dagen. In verband met de voorstelling die we na terugkomst gaan maken hebben we een heus trainingsschema opgesteld. Yoga is daar een onderdeel van.
Ons huis is te klein om dit goed te kunnen doen en onze buurt te vol van mensen om niet onmiddellijk de aandacht te trekken. Maar achter ons huis ligt een basketbal buurtpleintje dat zich er (ondanks de vele voorbijgangers) toch wel erg voor leent.

Dus daar gaan we, iedere ochtend, wekker om 06.45..

Kleine uitstap:
Daday (mama): I heard your alarm this morning at 8am.. (veel betekende blik met afkeurende getuite lippen en een van haar vele ‘hmm' geluiden) Thats not how we do it here, you should get up much earlier (weer zo'n blik) 5.30 am or 6 at last. (Knikje en een ‘hmm' die ‘einde gesprek' betekend).

Op het pleintje hebben we veel bekijks, maar alleen de kinderen durven echt dichtbij te komen en krijgen we zo ver om mee te doen. Tot we samen met een clubje bloedserieuze bata lalaki's en babaji's (kleine jongetjes en meisjes) ons verwikkelen in boomhoudingen en armbalansen.

De kinderen houden aan! Als het droog genoeg is staan we om 07.30 klaar en blijven de meeste de hele cyclus (45 minuten) mee doen. Tong uit de mond en strekken.

Maar minstens zo mooi zijn onze schoffies. We hebben inmiddels meerdere middagen met ze gewerkt, gespeeld en gegeten. Ze hebben de concentratie van een sprinkhaan maar zijn nieuwsgierig, leergierig, overdonderd en verwonderd. Tussen de tien en vijftien luizenbolletjes, vechtertjes, straataapjes.

Schaamte en verlegenheid is een groot thema op de Filipijnen en beide worden al goede eigenschappen beschouwd. In je eentje voor de groep staan is in NL al een grote opgave maar hier enorm, terwijl (wanneer je ze betrapt op een moment dat ze zich niet bekeken voelen en vooral wanneer ze iets na mogen doen en niet zelf hoeven te bedenken) ze een fascinerend breed scala aan expressie hebben.
Soms moeten ze streng toegesproken worden (en is een tweede stem die vertaald niet altijd even efficiënt) maar altijd verassen ze ons weer en ontroeren ze diep met hun ‘per ongeluk' grenzeloze overgave.
Het plezier, de warmte - vuur. Genieten.
Wij genieten van hen, zij van ons.

We werken in het centrum, op de ´veranda´ van Cameroli Church. De kinderen stromen in groepjes binnen en wij (met vier workshopleaders) ook.
Verkeer hier is een leerzame ervaring voor mijn geduld. Als een Jeepny van mening is dat tien mensen niet genoeg zijn om te gaan rijden, rijdt hij niet. En omdat je al betaalt hebt stap je niet in een van de vele jeepnys die je ondertussen (leeg) voorbij rijden.

Kleine uitstap:
De Jeepnyrit naar de eerste workshop.
Ik: Grace, does the Jeepny always take so long? We are late, why don't we go?
Grace: Don't worry, he's just not full.
Ik: (na een tijdje) Is it full now?
Grace: The driver can decide.
Ik: Ok. (Ik tik met mijn voet op de vloer, kijk heen en weer, geef de chauffeur ‘schiet op' blikken')
Ik hoor Grace aan de driver uitleggen dat we te laat zijn en dat dat vreemd is voor onze cultuur, waarop de driver (zo verteld Grace) naar zijn ‘conducteur' schreeuwt:
Schiet op! We vertrekken! Die witte is nu al ongeduldig! We gaan!

Maar het went, ons tempo van lopen is binnen een week al aanzienlijk vertraagd en om op tijd in het centrum te komen gaan we gewoon een half uur eerder van huis, of komen we te laat. Dat is gewoon zo en dat is goed. Txt Danka: ‘Ok lang! (vrij vertaald: geen probleem) don't worry, you're in the Philippines now'.

Het leven hier begint te zakken, ons eigen huis met eigen familie. Een echte Filipino familie. We hebben een heuse papa en mama, die zich zorgen maken als we te laat thuis komen of niet genoeg eten, die we in nood bellen als we een nummer op een pasje vergeten zijn, samen met ons de was doen en deze ook opvouwen ‘zoals het wel hoort'.
Tante's Grace en Danka, die ons al kwebbelend aan de arm overal mee naar toe nemen.
De lola (oma) van het koffiebarretje naast de werk-kerk die achter haar bar vandaan komt en ons volgt op straat om ons op ons hart te drukken dat we goed op onze spullen letten. En de kinderen die hun cola met ons willen delen nog voor ze er zelf een slok van genomen hebben.
Wanda vertelde ons voor vertrek ‘de cultuur is anders ja, maar je gaat er niet voor de cultuur heen, niet voor de kleuren of mooie gebouwen, niet voor de natuur (hoewel die adembenemend kan zijn) maar voor de mensen'.

En dat is waar. Het aanpassen aan elkaar brengt lastigheden met zich mee, het wel en niet direct communiceren, het hoe en wat.
We hebben een nieuwe kamer gekregen - de zolderkamer - die twee delen heeft, gescheiden door een trap en kasten. Een witte vloer tegen de kakkerlakken en een spaanplaten dak waar de regen op klettert. Fijn. Mijn bed is gepromoveerd naar een ijzeren frame met een fleecedeken om op te liggen en papi en mami hebben hun eigen bed weer terug (waar ze ons in hadden laten slapen zonder dat wij dat wisten!).
Maar we vinden onze draai, in het huis, in het land, in het werken, met elkaar.
Staand naar de WC, douchen met een emmer en koken op kolen.
Afgelopen week hebben we een kleine ‘midweek - weekendtrip' gemaakt naar Sipalay beach. Een toeterende busrit naar een palmstrand met blauw water en schoon zand, weg van de stad vol smog, herrie en afval.
Maar terugkomen in de rook was lang zo erg nog niet, want we zijn thuis.